Σεμινάριο-ομιλία στο Σίδνεϊ

(από τον Douglas Harding, 1992)

Εισαγωγή

Ακούγεται εντελώς τρελό, έτσι δεν είναι; Ένας τύπος έρχεται εδώ και επικαλείται αποκεφαλισμό, ότι δεν έχει κεφάλι. Ακούγεται γελοίο, τρελό. Αλλά είναι; Το βιβλίο που έγραψα, το “On Having no Head” (σχετικά με το να μην έχεις κεφάλι), ήταν λίγο παραπλανητικό, γιατί φυσικά και έχω κεφάλι! Το νόημα είναι το πού έχω αυτό το καταραμένο πράγμα! Η εντύπωσή μου είναι ότι έχετε κολλήσει με αυτό το πράγμα τώρα, και είναι στην όρασή σας τώρα, και το λαμβάνετε (ως αληθινό).

Σχετικά με το να μην έχεις κεφάλι – σας ακούγεται τρελό ή σας λέει κάτι; Θα έπρεπε να είχα συμπεριλάβει μια ακόμα λέξη στον τίτλο αυτού του βιβλίου. Θα έπρεπε να το είχα ονομάσει Σχετικά με το να μην έχεις Κεφάλι εδώ. Γιατί φυσικά έχω εκατομμύρια κεφάλια – ένα σε κάθε ανακλαστική επιφάνεια, στις κάμερες των άλλων, φαντάζομαι σε σας αυτή τη στιγμή. Αυτό το πράγμα είναι η εμφάνισή μου, το σήμα κατατεθέν μου – είναι εκεί έξω, η εμφάνισή μου. Είναι αυτό που φαίνομαι να είμαι...

Θα έπρεπε να το είχα ονομάσει Σχετικά με το να μην έχεις Κεφάλι Εδώ το βιβλίο. Σας ορκίζομαι ότι δεν υπάρχει τίποτα εδώ στο δρόμο σας, είμαι γεμάτος από εσάς εδώ αυτή τη στιγμή, έχω τα πρόσωπά σας για τα οποία σας ευχαριστώ από την καρδιά μου. Έχω το δωμάτιο, ολόκληρη τη σκηνή στο χώρο μου εδώ. Και δεν έχω τίποτα εδώ για να σας κρατήσω απ' έξω, ευχαριστώ τον Κύριο, ευτυχώς τίποτα.

Για να καταταγώ στην ανθρώπινη φυλή, που όλοι μας το κάναμε – και έπρεπε να το κάνουμε, και η ανθρώπινη φυλή έρχεται με πολλές ευλογίες όπως η γλώσσα, το ηλεκτρικό φως και όλα τα είδη πραγμάτων – έπρεπε να γραφτούμε σε αυτή τη λέσχη. Έπρεπε να παίξουμε ένα παιχνίδι για να εγγραφούμε σε αυτή τη λέσχη. Και ποιο ήταν αυτό το παιχνίδι; Ποια ήταν η φαντασία; Ήταν το ότι είμαστε αυτό που φαινόμαστε!

Τώρα, μπορώ να σας πω ότι δεν είμαι αυτό που φαίνομαι! Έχετε εσείς αυτό που φαίνομαι και έχω εγώ αυτό που είμαι, και είναι πράγματα εντελώς διαφορετικά. Νομίζω – σίγουρα κάθε καρδιά στο δωμάτιο θα ανταποκριθεί σε αυτό – δεν είμαι αυτό που φαίνομαι. Αυτό που είμαι είναι διαφορετικό από αυτό που οι άλλοι άνθρωποι λαμβάνουν. Αυτό που είμαι σε μηδενική απόσταση από τον εαυτό μου πρέπει να είναι διαφορετικό από αυτό που φαίνομαι 100 ίντσες μακρυά, δεν πρέπει; Είναι όλα θέμα, πραγματικά, του να κοιτάζω όχι μόνο αυτό το οποίο βλέπω αλλά και αυτό από το οποίο κοιτάζω προς τα έξω. Γιατί αυτό από το οποίο κοιτάζουμε είναι εκκωφαντικό, κατακόρυφο κέντρο στη μέση του σύμπαντός μας, και καλύτερα να είμαστε σωστοί για το τι είναι κεντρικό στο σύμπαν μας. Καλύτερα να είμαστε σωστοί για αυτό, για το κέντρο μας, δε νομίζετε;

Ένα μήλο είναι μόνο όσο καλό είναι στον πυρήνα του. Αυτό από το οποίο κοιτάζεις έξω είναι ο πυρήνας και το κέντρο του σύμπαντός σου, και το σύμπαν σου είναι διατεταγμένο γύρω σου σαν ένα απέραντο κρεμμύδι. Στα εξώτερα στρώματα του κρεμμυδιού υπάρχουν τα ουράνια σώματα, αστέρια και πλανήτες κτλ. Μετά προς τα κάτω έχουμε τα ανθρώπινα όντα. Έχω τώρα σε αυτό το στρώμα κρεμμυδιού, το ανθρώπινο στρώμα – όλους εσάς τους υπέροχους φίλους. Είναι φανταστικό. Και τότε έρχομαι πιο κάτω και πιο κοντά και φτάνω στα πόδια μου και το στήθος μου. Εδώ βρίσκω ότι σταματώ. Είναι το τέλος του κόσμου για μένα, και πάνω από εδώ βρίσκω εσάς. Και ορκίζομαι – ξέρετε ότι δε λέω ψέμματα – δεν έχω τίποτα εδώ για να σας κρατήσω απ' έξω.

Τώρα, μου φαίνεται ότι η κοινωνία λειτουργεί βασισμένη πάνω στην αντιπαράθεση, στην κατά μέτωπο σύγκρουση. Η φαντασίωση ότι έχουμε κάτι εδώ όπου είμαστε, μια συμπαγή μάζα – για να κρατάμε τους άλλους έξω – η εμπειρία μου, και είμαι σίγουρος θα είναι και η εμπειρία σας, πριν τελειώσει το απόγευμα, για να μην αναφέρω αύριο και την Κυριακή – ο καθένας μας πρόκειται να ρίξει μια ματιά στο πώς είναι ακριβώς εδώ που είμαστε, από τι κοιτάζουμε, και να ελέγξει αν είμαστε ορθάνοιχτοι για τον κόσμο και για τους άλλους, ή αν ζούμε σε κουτιά, κλειστοί ενάντια στον κόσμο, κοιτάζοντας έξω λες και βρισκόμασταν μέσα σε έναν κεφτέ, από δυο μικρά παράθυρα ενός κεφτέ. Από τι κοιτάζουμε;

Ξέρεις, το να παραβλέψεις αυτή τη μάζα στο κέντρο του κόσμου μας δεν είναι και πολύ λογικό. Καλύτερα να είμαστε σωστοί για αυτό που είναι το κέντρο. Το αστείο είναι – υπάρχει ένα αστείο εδώ – ότι όλοι το κάνουμε σωστά. Όλοι μας ζούμε από τον τρόπο με τον οποίο είμαστε φτιαγμένοι. Ζούμε από αυτό που είμαστε. Δε θα μπορούσαμε να ζήσουμε από αυτή την πολυδιαφημισμένη μπάλα κρέατος στο κέντρο του κόσμου μας. Πώς θα μπορούσαμε; Δεν είμαστε κλεισμένοι σε ένα κουτί εκεί, στα σκοτεινά και υγρά διάκενα ενός όγκου ύλης! Από τι με κοιτάζετε τώρα; Εννοώ ότι όλοι πιστεύουν ότι για να συμμετάσχεις στην ανθρώπινη φυλή υπάρχουν όλα τα ήδη μικρών τυπωμένων πραγμάτων που πρέπει να κουβαλάμε και να πιστεύουμε, και ένα από αυτά είναι το ότι βλέπουμε τον κόσμο έξω από δύο μάτια. Δύο! Λοιπόν, για αρχή, με κοιτάζεις, σύμφωνα με τα στοιχεία που έχεις μπροστά σου, έξω από δύο κλειδαρότρυπες ενός κεφτέ; Βλέπεις φαίνεται, όσο υγιείς και να είμαστε ως προς τη σχέση μας με τον κόσμο, ότι τρελαινόμαστε ήρεμα όταν πρόκειται για το κέντρο του κόσμου μας. Από πού ερχόμαστε; Από τι κοιτάζουμε; Να το θέσω αλλιώς, ποιοι είμαστε πραγματικά, σύμφωνα με την εμπειρία μας από πρώτο χέρι; Μου φαίνεται ότι για να μας κάνουν μέλος της ανθρώπινης φυλής μας τρόμαξαν υπερβολικά. Ακούσαμε τον καθένα για το πώς είναι στους μηδέν πόντους απόσταση από τον εαυτό μας. Ακούσαμε τον καθένα για το πώς είναι ακριβώς εκεί που είμαστε, εκτός από τον εαυτό μας. Πράγμα γελοίο γιατί κανένας άλλος δεν ήταν εκεί που είσαι εσύ. Κανείς ποτέ δεν έχει υπάρξει σε αυτό το μέρος εκτός από εσένα.

Είσαι ή μόνη και τελική αυθεντία πάνω στο μέρος από όπου κοιτάζεις. Μην αφήνεις τον Douglas να σου πει, μην αφήσεις κανέναν να σου πει πώς είναι εκεί. Είσαι η αυθεντία σε ένα και μόνο πράγμα, και αυτό είναι το πώς είσαι ως Πρώτο Πρόσωπο Ενικού, σύμφωνα με την εμπειρία σου τώρα. Είσαι η απόλυτη αυθεντία σε αυτό. Εγώ είμαι η αυθεντία στο από τι βλέπω εγώ προς τα έξω. Για να σας δώσω κουράγιο, αφήστε με να σας πω ότι είμαι το αντίθετο από αυτό που μου είχαν πει ότι ήμουν. Θα σας ζητήσω τώρα να ελέγξετε αν είναι έτσι. Αν είστε σε αυτή την ίδια περίεργη αλλά υπέροχη κατάσταση!

Αλλά πριν κάνουμε τα πειράματα που είναι και η ουσία της βραδιάς, ας κάνουμε λίγη ακόμα κουβέντα για το τι θα κάνουμε εδώ σήμερα και αύριο και την Κυριακή – σε τι θα βοηθήσει όλη αυτή η κατάσταση – τι σκοπό έχουμε. Λίγη κουβέντα για αρχή το απόγευμα. Και μετά θα κάνουμε μερικά απλά μη ντροπιαστικά πειράματα. Αύριο θα τα κάνουμε με περισσότερη λεπτομέρεια και θα έχουμε μερικά σύνεργα. Αυτό το απόγευμα δε θα χρειαστούμε σύνεργα. Απλά θα κάνουμε έναν επαρκή αριθμό από πολύ απλά πειράματα τα οποία αν γινόντουσαν θα δείχνανε σε όλους μας ποιοι πραγματικά είμαστε. Κα&i