ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ

Ένα πείραμα από σεμινάριο του Colin Oliver, γραμμένο στις αρχές της δεκαετίας του 1970

Μια παρουσίαση που χρωστά πολλά στον Ντάγκλας Χάρντινγκ και σε άλλους φίλους. Ο σκοπός αυτών των σημειώσεων και των βοηθητικών υποδείξεων που περιλαμβάνουν, είναι να τραβήξουν την προσοχή σου σε αυτό που γνώριζες σα μικρό παιδί αλλά έχεις μάλλον πια ξεχάσει: ποιος πραγματικά είσαι.

Η προσέγγιση είναι απλή. Το δάχτυλό σου είναι ένα βέλος και εσύ είσαι ο στόχος.

Δείξε τα πόδια σου. Βλέπεις πόδια. Δείξε τα γόνατά σου. Βλέπεις γόνατα. Δείξε το στομάχι σου. Βλέπεις ένα στομάχι. Δείξε το στήθος σου. Βλέπεις ένα στήθος. Δείξε το πρόσωπό σου. Βλέπεις ..........

Όταν κάποιος με κοιτάζει, βλέπει ένα πρόσωπο. Όταν εγώ όμως με κοιτάζω εδώ δε βρίσκω τίποτα απολύτως. Ο δείκτης μου, έρχεται όλο και πιο κοντά σε αυτό που φανταζόμουν ότι ήταν ένα κούτελο και εξαφανίζεται μέσα στο τίποτα.

Τι συμβαίνει στο δικό σου δάχτυλο;

Όταν κάποιος με κοιτάζει βλέπει δυο μάτια. Σύμφωνα με την εμπειρία μου, εδώ, βρίσκω μόνο ένα.

Τώρα, μέτρα τα μάτια σου. Από πόσα βλέπεις προς τα έξω; Ίσως να έχεις ένα μονό διαφανές μάτι, και κανέναν να κοιτάζει προς τα έξω.

Κοίτα τον εαυτό σου και κοίτα κάποιο φίλο για να δεις τη διαφορά.

Ορίστε τρεις ερωτήσεις για να κάνετε ο ένας στον άλλο: Είστε πρόσωπο με πρόσωπο; Ο φίλος σου ναι, έχει πρόσωπο, αλλά έχεις εσύ; Δεν είσαι διάστημα - ανοιχτός για το πρόσωπο μπροστά σου;

Για να το κάνουμε ακόμα απλούστερο, πάρε μια ανοιχτόχρωμη χαρτοσακούλα γύρω στους 30 πόντους βαθιά και κόψε τον πάτο. Έφτιαξες έτσι ένα τούνελ. Τοποθέτησε τη μία άκρη στο πρόσωπο του φίλου σου και την άλλη στο δικό σου πρόσωπο και κοιταχτείτε μέσω της σακούλας.

Δυο ερωτήσεις: Πόσα πρόσωπα βλέπεις στη σακούλα; Είναι η δική σου πλευρά ανοιχτή ή κλειστή;

Αν θες να δεις το που έχεις το πρόσωπό σου κοίτα στον καθρέφτη.

Το διάστημα όπου βρίσκεσαι είναι καθαρό και αδιαμφισβήτητο. Όταν το δεις, όταν ξανα-ανακαλύψεις την ταυτότητά σου, είναι διαθέσιμο για να το κοιτάζεις όποτε θελήσεις.

Φαίνεσαι απ' έξω σαν ένα άτομο, αλλά το μέσα σου είναι ευρύχωρο και φωτεινό. Θα μπορούσε αυτή να είναι η ιστορία του καθενός; Πόσο συχνά την παραλείπουμε! Εδώ όμως είναι ο κοινός μας τόπος όπου όλοι είμαστε ένα.

Αφού είσαι τόσο ευρύχωρος, έχεις όρια, βρίσκεις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ του μέσα και του έξω;

Αν το μάτι σου είναι σαν ένα ανοιχτό παράθυρο, βρίσκεις κάποιο περίγραμμα ή κάσα;

Όπως είσαι ανοιχτός για το πρόσωπο του φίλου σου, δεν είσαι ανοιχτός για όλα; Απεριόριστος, περιέχεις ολόκληρο τον κόσμο. Το μέσα και το έξω γίνονται ένα.

Κάτσε με τα μάτια κλειστά και παρατήρησε την αναπνοή σου.

Στην ακινησία και την ησυχία της ύπαρξής σου έρχεται η αίσθηση της αναπνοής σου.

Τώρα παρατήρησε τους ήχους μέσα ή έξω από το δωμάτιο.

Σε διαχωρίζει τίποτα από το χτύπημα του σφυριού ή το κελάηδημα των πουλιών που ακούς;

Δε συμβαίνουν σαν την αναπνοή σου, μέσα σου;

Μπορεί να ρωτήσεις τι συμβαίνει με τις σκέψεις και τα αισθήματα. Είναι κλεισμένα σε κάτι; Μιας και δεν υπάρχει τίποτα να τα κλείσει μέσα, δεν έρχονται και φεύγουν σα μέρος του παγκόσμιου σκηνικού;

Βλέπω πως δε μπορώ να κρατήσω μια συγκεκριμένη σκέψη ή αίσθημα. Καθώς δεν έχω ουσία, δεν έχω τα μέσα να το κάνω.

Η αλήθεια του ποιος πραγματικά είσαι είναι γυμνή και σταθερή. Αυτό που αλλάζει και βαθαίνει είναι η εκτίμηση της αλήθειας.

Μια περαστική σκέψη που μπορεί να σε συγκλονίσει είναι η εξής: τίποτα εδώ δεν έχει γεννηθεί ποτέ.

Βλέποντας μέσα στην καθαρότητα, το χώρο της ύπαρξης, μπορείς να βρεις κανένα σημάδι από κάτι εκτός από το αγέννητο;

Από την καρδιά των πραγμάτων, ακριβώς εκεί που είσαι, όλα κατορθώνονται και όλα διοικούνται. Ένα φύλο αναπτύσσεται, ένα δέντρο λυγίζει στον αέρα. Η καρδιά σου χτυπά, το χέρι σου πιάνει ένα εργαλείο. Απλά παρατήρησε το διάστημα στον οποίο όλα συμβαίνουν.

Εδώ επίσης είναι η πηγή της αγάπης. Το να είσαι οι φίλοι σου μπορεί να είναι αξιοσημείωτα όμοιο με το να τους αγαπάς. Να είσαι ανοιχτός και η αγάπη έρχεται, στην ώρα της, στον κόσμο.

Μερικές φορές ,είναι αλήθεια, όλα βιώνονται λίγο ξηρά. Άλλες φορές όμως ο κόσμος αποκτά φρεσκάδα, λάμψη, όλα τα πράγματα φορτίζονται από την ίδια τους την ύπαρξη.

Παρατήρησε το ξεφλούδισμα ενός πορτοκαλιού. Να είσαι στη στιγμή, παρατήρησε το χρώμα, την υφή, τη γεύση, το άρωμα του πορτοκαλιού.

Πρόσεξε που πάνε οι φέτες του όταν τις τρως. Εξαφανίζονται μέσα σε ένα στόμα;

Οποιαδήποτε και να είναι η δραστηριότητα δες ότι πότε δεν εμφανίζεσαι.

Μπορεί να βρεις ατέλειωτη έμπνευση και δημιουργικότητα σε αυτή τη νέα ανοιχτότητα.

Μέρος αυτής της δημιουργικότητας μπορεί να πάει στο να παρουσιάσει και να μοιραστεί αυτή την αλήθεια με άλλους. Αυτός είναι ο τρόπος που ο Ένας διασκεδάζει, χαίρεται την διαρκώς ανανεώσιμη αυτο-ανακάλυψή του. Δες τι συμβαίνει.