ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΛΗΜΕΝΗ Η ΜΥΤΗ ΣΟΥ;

Σχολιασμός από τον Richard Lang

Μερικές φορές, όταν οι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι από τη δική τους μεριά είναι απρόσωποι – και άρα χωρητικότητα για τον κόσμο – ανησυχούν για το γεγονός ότι μπορούν να δουν τις μύτες τους. “Μπορώ να δω τη μύτη μου – δε σημαίνει αυτό ότι έχω τελικά ένα πρόσωπο, ότι δεν είμαι διάστημα για τον κόσμο;”

Ας το κοιτάξουμε.

Ξεκάθαρα για τους άλλους η μύτη σου είναι στο μέσο του προσώπου σου. Αυτή είναι η αντικειμενική σου όψη.

Πού είναι από τη δική σου πλευρά, υποκειμενικά; Πάνω σε τι υπάρχει, αν είναι όντως πάνω σε κάτι;

Όταν κοιτάζεις τη μύτη σου, αντί για ένα μοναδικό πράγμα τοποθετημένο στη μέση ενός προσώπου, δε βλέπεις μια θολούρα, μερικές φορές διαφανή, μερικές φορές αδιαφανή, μερικές φορές στη μια μεριά του κόσμου, μερικές φορές στην άλλη;

Είναι κάτι από όλα αυτά κολλημένο σε κάποιο πρόσωπο; Δεν ξεπετάγεται από το πουθενά – κρέμεται χωρίς υποστήριξη, αναδύεται από το κενό;!

Παρατήρησε πόσο μεγάλη είναι η μύτη σου! Κλείσε το ένα μάτι – δεν ξεκινά η μύτη σου από κάπου κοντά στο ταβάνι και επεκτείνεται μέχρι το πάτωμα;

Παρατήρησε την περιοχή στο πλάι της μύτης. Εδώ βρίσκεται ένα μέρος που μόνο εσύ μπορείς να δεις. Υπάρχει κάτι εκεί;

Δε βρίσκω τίποτα απολύτως, εδώ στην κοντινή πλευρά της θολής μου μύτης. Αλλά αυτή η ανυπαρξία δεν είναι απλώς τίποτα – είναι ένα ξύπνιο τίποτα γεμάτο με τον κόσμο μου, συμπεριλαμβανομένης και της μύτης.

Η μύτη μου δεν είναι σαν των άλλων ανθρώπων. Οι δικές τους είναι μικρές και πάνω στα πρόσωπά τους. Αυτό θα πει ανθρώπινη μύτη για σένα. Αλλά η δικιά μου είναι τεράστια, πολλαπλή, και ξεπετάγεται από το πουθενά! Δεν πρόκειται για μια ανθρώπινη μύτη (όπως και το μοναδικό μου Μάτι δεν είναι ένα ανθρώπινο μάτι). Είναι η μύτη του Θεού! Ανακάλυψα ότι ο Θεός, εκτός από απρόσωπος έχει και μύτη! (Πολλές μύτες!)

Μπορείς να δεις το γνωστό ατομικό πορτραίτο από τον Ernst Mach, ολοκληρωμένο, με μια μύτη πρώτου προσώπου (και μουστάκι!). Αυτό το σχέδιο ενέπνευσε τον Douglas Harding να παρατηρήσει την ακέφαλη κατάστασή του το 1942.

Λοιπόν τι είναι αλήθεια; Είσαι αυτό που φαίνεσαι στους άλλους, έχεις μύτη στο κέντρο του προσώπου σου; Ή είσαι αυτό που είσαι σύμφωνα με τη δική σου εμπειρία, “μύτες” αναδυόμενες από μια ευρύχωρη αντίληψη;

Βρίσκω πως δεν ισχύει το ένα ή το άλλο αλλά και τα δύο. Για τους άλλους έχω μια εμφάνιση – είμαι ένα πράγμα ανάμεσα σε πράγματα· για τον εαυτό μου είμαι χωρητικότητα για τα πράγματα – συμπεριλαμβανομένης και της μύτης μου! Αντιλαμβάνομαι και τις δυο πλευρές του εαυτού μου.

Μια Θεραπεία Για Το Άγχος

Πόσο περιττό άγχος παράγεται από την ταύτισή μας με το πώς μας βλέπουν οι άλλοι. Παραβλέποντας τη δική μου πλευρά, κάνω λάθος για τη βαθύτερη μου ταυτότητα και βρίσκομαι ενάντια στον κόσμο, χωρισμένος από τους άλλους, περιορισμένος, ευάλωτος σε κάθε είδος κινδύνου, και τελικά, προορισμένος να πεθάνω. Ήταν ζωτικής σημασίας να συνειδητοποιήσω την ατομικότητά μου, να μεγαλώσω από βρέφος σε ενήλικα, αλλά αυτό δε χρειάζεται να είναι απαραίτητα και το τέλος του ταξιδιού μου. Ο καθένας μας μπορεί τώρα να δει Ποιος πραγματικά είναι. Αυτό δε σημαίνει ότι επιστρέφουμε στο βρεφικό στάδιο – μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε την Αληθινή μας Ταυτότητα καθώς και την ανθρώπινή μας ταυτότητα ταυτόχρονα. Παρόλα αυτά, το να δούμε την Αληθινή μας Φύση σημαίνει ότι ανακαλύπτουμε ένα μέρος χωρίς άγχος στην καρδιά των πολλές φορές πιεστικών ζωών μας. Από μας εξαρτάται το πόσο θα προσέχουμε αυτόν τον Πόρο. Αν δεν πιούμε από αυτό το Πηγάδι, μάλλον θα καταλήξουμε να παραπονιόμαστε ότι διψάμε, ότι πεθαίνουμε από δίψα, ενώ το Νερό είναι τόσο κοντά, και δωρεάν! Γιατί δεν πίνεις; Τι έχεις να χάσεις; Τον εαυτό σου! Τι έχεις να κερδίσεις; Τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού σου!

Το να ρωτάς πού είναι κολλημένη η μύτη σου μπορεί να ακούγεται ασήμαντο ή γελοίο, αλλά δεν είναι, όταν βρίσκεις ότι οδηγεί στο Κέντρο και στην Προέλευση του κόσμου, στην Ειρήνη πέρα από κάθε κατανόηση, στο Πηγάδι στο Τέλος του Κόσμου.

Ντάγκλας Χάρντινγκ:

Αν αποτυγχάνω να δω τι είμαι (και τι δεν είμαι) είναι επειδή είμαι απασχολημένος με το να φαντάζομαι διάφορα, ίσως είμαι πολύ “πνευματικός”, πολύ ενήλικος και γνωστικός, πολύ εύπιστος, πολύ φοβισμένος από την κοινωνία και τη γλώσσα, πολύ τρομαγμένος από το πόσο αυτονόητο είναι να δεχτώ την κατάσταση όπως ακριβώς τη βλέπω αυτή τη στιγμή. Μόνο εγώ είμαι σε θέση να δω πώς είναι εδώ. Το μόνο που χρειάζομαι είναι ένα είδος αθωότητας. Χρειάζονται αθώα μάτια και άδειο κεφάλι (για να μην αναφέρω μια γερή καρδιά) ώστε να παραδεχτώ την τέλεια κενότητά μου. Από το βιβλίο On Having no Head by Douglas Harding

Ξεχνώντας τι μου έχουν πει και τι φαντάζομαι, τι μου λέει η κοινωνία με την κοινή της λογική και τι η επιστήμη των αντικειμένων με έχει κάνει να πιστεύω, και επιτέλους τολμώντας να κοιτάξω ο ίδιος και να πάρω σοβαρά αυτό που βρίσκω – ε λοιπόν, τι βρίσκω; Βρίσκω τη μια μετά την άλλη έκπληξη, εκπλήξεις πέρα από τα πιο τρελά μου όνειρα. Βλέπω ότι αυτό που πίστευα ως αλήθεια δικιά μου και του κόσμου είναι ένα μάτσο ψέμματα! Από το βιβλίο The Science of the 1^st Person by Douglas Harding.

Απόφθεγμα

Ένας μοναχός ρώτησε τον Nan-ch'uan: “Πού είναι τα ρουθούνια κάποιου πριν γεννηθεί;” Ο Δάσκαλος απάντησε: “Πού είναι τα ρουθούνια κάποιου αφού έχει γεννηθεί;”

Σχόλιο

Κάναμε ένα μικρό σεμινάριο χτες το βράδυ καθώς και μερικά πειράματα με επιτυχία. Ως συνήθως, νομίζω ότι εγώ κέρδισα περισσότερα από αυτούς που ήρθαν για να δουν περί τίνος πρόκειται. Μια γυναίκα, στα εβδομήντα της, θυμόταν καλά την παιδική της ηλικία και θυμόταν τον καιρό που νόμιζε ότι είχε μύτη μόνο όταν χρειαζόταν να την σκουπίσει. Η μύτη της κατά κάποιο τρόπο υλοποιούταν για να συναντήσει το χαρτομάντιλο. A.M. Αυστραλία